فطرت انسان نوعی از خلقت اوست که منشأ بینش‌ها و گرایش‌های متعالی است. با توجه به این نوع از آفرینش است که انسان آمادگی پذیرش تربیت و شکل‌گیری صفات مختلف را دارد. کمال طلبی، زیبایی گرایی، زیان گریزی و ... از جمله فطریات انسان به شمار می‌آیند که نقش مستقیم در تربیت انسان دارند. قرآن به عنوان کتابی جاودانه با آموزه‌های اعتقادی، اخلاقی، تربیتی و ...، متناسب با هر یک از این امور فطری، مبانی، آموزه‌ها و روش‌های تربیتی ارائه کرده و اهدافی را دنبال می‌کند. از آنجا که امور فطری بنابر حکم عقل و نیز تصریح آیات قرآن، جاودانه و تغییر ناپذیرند، آموزه‌های تربیتی قرآن نیز همیشگی و برای هر زمان و مکانی قابل استفاده، بلکه حجت است. آنچه قرآن به عنوان مبانی و اصول تربیت بر می‌شمارد و آنچه به عنوان ضوابط و روش‌های تربیت توصیه می‌کند و ساحت‌ها و قلمروی که برای آن تعیین می‌کند و نیز اهدافی که برای تربیت ترسیم می‌نماید، برای بشر امروز و هر زمان دیگر، الگویی تربیتی را تدوین می‌کند که سعادت دنیا و آخرتش را به دنبال دارد.
)