تربیت عقلانی در شناخت هستی و اصول اعتقادی نقش اساسی داشته و در صعود و هبوط فرد و جامعه تأثیرگذار است؛ می‌طلبد این مسئله از منظر قرآن به‌عنوان بنیادی‌ترین مرجع و جامع‌‌ترین منبع معارف اسلامی مورد بررسی قرار گیرد. کلام وحی، پیامبران (ع) را نیکوترین الگو معرفی کرده است. پژوهش پیشرو شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) را با روش توصیفی – تحلیلی و شیوه‌‌ی استنطاقی شهید صدر مورد تجزیه و تحلیل قرار داده؛ تا مشخص شود آن صدیق نبی (ع) از چه شیوههای برای تربیت مردم عصرش بهره گرفته است. هدف اساسی درک درست و روشمند شیوههای مدنظر از منظر قرآن است؛ چون تدوین نظام‌‌مند آن در حوزه‌‌ی علم و نظر نقش مهمی در فراهم‌سازی بستر نگرش عقلانی افراد و جامعه‌‌ی انسانی و اسلامی دارد.
یافته‌‌ها نشان می‌‌دهد حضرت یوسف (ع) از شیوههای تربیت عقلانی متعددی استفاده نموده و اساسی‌‌ترین آنها استدلال‌‌های برهانی جهت ترویج و نهادینه‌سازی نگرش خدامحوری، معاد باوری، معرفت افزایی، تجربه‌اندوزی، اعطای دانش و حکمت و مشورت دهی هوشمندانه است. نتایج نهایی حاکی از آن است که ایشان با روش‌‌های اتخاذ شده، توانست مردم را از جهالت علمی و عملی نجات بخشد و باپشتکار و اخلاص و شایستگی‌های لازمی که داشت نه تنها آحاد جامعه بلکه مدیران و کارگزاران بی‌‌مروت و ستم‌‌پیشه را به سمت‌وسوی عقلانیت و انسانیت جهت داد. همچنین بدست آمده که شیوههای تربیت عقلانی آن پیشوای آسمانی به صورت جهانی، فرازمانی و فرامکانی مؤثر و کارآمد است.
صفری, علی آقا , رضایی, محمد مهدی و امیری (محمدزاده), محمد . (1399). تحلیل شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) از منظر قرآن. مطالعات قرآن و علوم, 4(8), 52-90.
MLA
صفری, علی آقا , , رضایی, محمد مهدی , و امیری (محمدزاده), محمد . "تحلیل شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) از منظر قرآن", مطالعات قرآن و علوم, 4, 8, 1399, 52-90.
HARVARD
صفری, علی آقا, رضایی, محمد مهدی, امیری (محمدزاده), محمد. (1399). 'تحلیل شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) از منظر قرآن', مطالعات قرآن و علوم, 4(8), pp. 52-90.
CHICAGO
علی آقا صفری , محمد مهدی رضایی و محمد امیری (محمدزاده), "تحلیل شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) از منظر قرآن," مطالعات قرآن و علوم, 4 8 (1399): 52-90,
VANCOUVER
صفری, علی آقا, رضایی, محمد مهدی, امیری (محمدزاده), محمد. تحلیل شیوههای تربیت عقلانی حضرت یوسف (ع) از منظر قرآن. مطالعات قرآن و علوم, 1399; 4(8): 52-90.
)